miércoles, 27 de junio de 2007

Pasos...



Me pregunto ahora a dónde me llevarán mis pasos, que me esperará en cuanto doble la esquina, en cuanto decida si coger en el siguiente cruce a derecha o izquierda. Es curioso, cuanto más estática te sientes más te impulsa algo extraño a no quedarte quieta. Quizás no avances. Es posible que, en ocasiones, incluso retrocedas, pero lo importante es que tus pies te gritan que lo único que quieren,ahora, es seguir caminando.

Y todo esto cuando no tienes claro si te has desviado de una ruta señalizada con balizas de neón, cuando has decidido caminar por caminos no demasiado transitados, de esos que no aparecen en los mapas, de esos que apenas conoce nadie. Es posible que te pierdas. Quizas, en una noche sin luna ni la estrella polar señale el norte, pero en ocasiones merece la pena perderse, perderse para poder encontrar y encontrarse, perderse para poder vivir momentos irrepetibles, perderse para poder contar que un día tomaste el riesgo de caminar por senderos desconocidos, y que pese a todo, valió la pena...


Quizás ahora esté un poco perdida, o no, porque como dijo un sabio: "El que busca nunca está perdido", y pese a todo; a los años, a las ciudades, a los atardeceres, a las lágrimas y a los que se quedaron por el camino, yo no he dejado de ser una buscadora...

1 comentario:

Anónimo dijo...

Como ven di Bucay "un buscador es el q busca no el q encuentra" pero a pesar de todo sempre se encontra algo a pesar de q moitas veces non é o q estamos buscando
vaias polo treito do camiño q vaias, sempre hacia adiante, ainda q a veces nos deteñamos a descansar debaixo dun árbol a tomar forzas para seguir avanzando.
Luz os teus días